Паэзія на мой погляд
МОЙ ЧАС ПРЫЙШОe

Заўтра я дам цану залатога грэбеня, жаўрука, велічнага сокала, усім да пабачэння.
Развітайся з чорным, бліскучымі рэкамі, небам палітры жывапісца.
Я пакіну пляму слёзы на скрываўленым сэрцы мамы,
Кіньце каменьчык у магутны прыбой, прарэжце шлях праз цёмныя горы.
Васямнаццаць гадоў, дарога мары кліча мяне даўно.
Заўтра я адважуся на ўсход ад захаду, шукаць кахання і ўсяго найлепшага.
Я пакіну гэты Ізумрудны востраў; Я пакіну сваё сэрца на час.
Я пакіну пасля сябе баншы, якая плача, пукаў і пераменлівых,
Той самазванец Святы Патрык, Фін МакКул, усё гэта міфы і легенды.
Я з любоўю развітаюся з татусамі і капустай, пашлю пацалунак каралю рыб.
Заўтра я пераплыву Ірландскае мора, заплюшчу вочы і буду марыць пра цябе.
Смакуйце яго магутныя пырскі на маім твары, маліце Бога аб яго любові і ласцы.
Я вазьму спевы птушак, крык, успаміны майго розуму.
Каханне сям'і засталося ззаду.
Шапні благаслаўленне трылісніку, шукай у вясёлках гаршчок з золатам,
Напоўніце шэсць маладых галоў гісторыямі майго мінулага, заўсёды кахаючага, вечна смелага.

quarterArtboard 3 copy

Ілюзія свабоды волі

Верхавіны прысыпаныя блузай, ватай белай.

Вочы пацямнелі, шукаючы нябёсаў, праз плямістае святло.

Васільковы адценне, расплаўлены там, вогненна-яркі.

Дзіця нарадзілася, чароўнае, свабоднае ад страху.

Цуд прыроды, аздоблены любоўю, мацярынская сувязь.

**

Прагнасць чалавека, яго эліксір, бязмежны, авангард яго духу.

Рукі разбэшчаныя, атрутныя, якія трасуць толькі дурні.

Схуднелыя розумы пакінутыя на марнаванне.

Рэкі чырванеюць, бягуць, засмечаныя, разбітыя мары.

Млосныя моры шумяць перадсмяротнай лютасцю, ртуць на волю.

**

Кволыя розумы, аслабленыя, апошні веснічок нявыкарыстаны.

Уладная ўлада глыбока свідруе крохкае сумленне.

Маўклівы выхад, магутнае рабаванне і цясніна.

Нявіннае дзіця шукае вачыма маці, адлюстроўвае іх нясмеласць.

Сляпая згода стварае поўную ілюзію.



Чырвоная лэдзі



Чырвоная дама, добрая дама, распранулася, аголеная

Чырвоная дама, добрая дама, ваша прыгажосць прымушае мяне глядзець

Кінуць вас ляжаць з падветранага боку ў цені

Тваё пацалаванае сонцам цела, так блізка, пакуль я купаўся

Распранаўся ўручную, слізгаценне, куліс

Я быў занадта паблажлівы, ці вы занадта сціплы?

Пацешана, маё ўнутранае вока напоўнілася белым фарфорам цела

Хоць ахвота спаць у цемры ночы

Закаханы, пакінуты, кідаючыся ў глыбіню

Велічны, тваю пачуццёвую форму я прагну захаваць.

Прыходзьце раніцай, я кінуся да вашага правага борта

Скіньце швартоўку насустрач прыліву

Маштаб грот мачты, апухнуць вас ад сну

Разгарні сваю чырвоную сукенку, убачыш твой цудоўны цуд

Адрэжце вяроўкі, падцягніце якар

Шукайце вецер шукайце гром

Так і джыб, танец паскараецца, Каціцца прыбоем, нашы целы цвярдзеюць

Трымай мацней стырно, мацней трымай стрэлу

Сёння вечарам мы будзем купацца пад светлым месяцам

Мая, добрая лэдзі, Чырвоная лэдзі!











Share by: